ΔΕΡΜΑΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Η δερματολόγος – αφροδισιολόγος Παπαφωτίου Διαμάντω προσφέρει υπηρεσίες για:

Η Λεύκη είναι μία επίκτητη νόσος του δέρματος και των βλεννογόνων, που χαρακτηρίζεται από σαφώς περιγεγραμμένες λευκές κηλίδες. Ο επιπολασμός της Λεύκης, παγκοσμίως, κυμαίνεται από 0,5% έως 2% του γενικού πληθυσμού. Ο μηχανισμός καταστροφής και εξαφάνισης των μελανοκυττάρων από το πάσχον δέρμα δεν έχει πλήρως διαλευκανθεί. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες παθογενετικές θεωρίες για τη Λεύκη, από τις οποίες η επικρατέστερη, για τη μη δερμοτομιακή λεύκη, είναι η αυτοάνοση. Με βάση την εντόπιση και την έκταση των βλαβών, η λεύκη ταξινομείται σε εντοπισμένη, γενικευμένη και καθολική. Η νόσος συνήθως επεκτείνεται με αργό ρυθμό, ωστόσο ενδέχεται να σταθεροποιηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα ή να επιδεινωθεί απότομα. Για την αντιμετώπιση της Λεύκης, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε:

α) τοπική αγωγή
β) φωτοθεραπεία
γ) λέιζερ
δ) χειρουργικές επεμβάσεις
ε) αποχρωματισμό του φυσιολογικού δέρματος

Η ανταπόκριση στη θεραπευτική αγωγή εξαρτάται κυρίως από την εντόπιση των βλαβών και τον φωτότυπο του ασθενούς. Οι υποτροπές είναι συχνές.

Χρόνια υποτροπιάζουσα κνησμώδης δερματοπάθεια, με κληρονομική προδιάθεση, που προσβάλλει το 5%-20% των παιδιών και το 0,9%-3% των ενηλίκων. Η θεραπευτική αντιμετώπιση εξαρτάται από την βαρύτητα της νόσου , αλλά ακόμα και στην ύφεσή της είναι απαραίτητη η συντήρηση και η αποφυγή εκλυτικών και επιβαρυντικών παραγόντων. Η συχνότερη χρόνια δερματοπάθεια των παιδιών. Στο 80% των περιπτώσεων, ξεκινά πριν από την ηλικία των πέντε ετών, αλλά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση της έναρξης της ατοπικής δερματίτιδας στην ενήλικη ζωή. Το 50% των περιπτώσεων βελτιώνεται στην προσχολική ηλικία. Το 75%-80% εμφανίζει συνήθως βελτίωση/ίαση στην προεφηβική ηλικία. Στο 30%-50% εμφανίζεται αλλεργικό βρογχικό άσθμα ή και αλλεργική ρινίτιδα σε μεγαλύτερη ηλικία, που εξαρτάται από τη βαρύτητα της ατοπικής δερματίτιδας. Στο 10%-20% συνεχίζεται η νόσος δια βίου.

Εξαιρετικά μεταδοτική παρασιτική δερματοπάθεια. Τυπικό σύμπτωμα ο βασανιστικός νυχτερινός κνησμός. Ειδικές κλινικές μορφές που μπορεί να διαλάθουν της κλινικής υποψίας είναι η βρεφική και η «νορβηγική ψώρα». Η καθυστέρηση στη διάγνωση οδηγεί σε αύξηση των κρουσμάτων, ειδικά σε σχολεία, νοσοκομεία και θεραπευτήρια.
Η σχολαστική εφαρμογή των αντιπαρασιτικών σκευασμάτων, η επανάληψη της θεραπείας, η ταυτόχρονη θεραπεία των ατόμων του περιβάλλοντος του ασθενούς και η αποστείρωση του ιματισμού αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την επιτυχία της θεραπευτικής αγωγής.

Η ψωρίαση είναι μία χρόνια, μη μεταδοτική, φλεγμονώδης δερματοπάθεια που χαρακτηρίζεται από τον ανώμαλο πολλαπλασιασμό και ωρίμανση των κερατινοκυττάρων, με αποτέλεσμα την εμφάνιση των χαρακτηριστικών ψωριασικών βλαβών. Είναι συχνή νόσος που προσβάλλει κατά μέσο όρο το 1.5-3% του παγκόσμιου πληθυσμού. Εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και προσβάλλει εξίσου τα δύο φύλα. Τα δύο τρίτα των ασθενών πάσχουν από ήπια μορφή και το ένα τρίτο από μέτρια έως σοβαρή μορφή της νόσου. Η εμφάνιση της οφείλεται στην επίδραση περιβαλλοντικών-εκλυτικών παραγόντων σε γενετικώς προδιατεθειμένα άτομα, η οποία οδηγεί σε μια ιδιαίτερη ανοσολογική απάντηση. Οι εκλυτικοί παράγοντες είναι τραύματα, λοιμώξεις, φάρμακα, ο ήλιος, μεταβολικοί παράγοντες, ορμονικοί παράγοντες, το στρες, το αλκοόλ και το κάπνισμα. Η κοινή κατά πλάκας ψωρίαση είναι η πιο συχνή μορφή. Άλλες μορφές ψωρίασης είναι η σταγονοειδής, η ερυθροδερμική και η φλυκταινώδης, ενώ ανάλογα με την εντόπιση, διακρίνονται η ψωρίαση του τριχωτού, των παλαμών-πελμάτων, των γεννητικών οργάνων-βλεννογόνων, των ονύχων, η ανάστροφη ψωρίαση και η ψωριασική ονυχία. Η θεραπεία της εξατομικεύεται ανάλογα με την έκταση, τη βαρύτητα της νόσου και τις ιδιαιτερότητες κάθε ασθενή, και διακρίνεται σε τοπική, συστηματική θεραπεία και φωτοθεραπεία.

Η οξεία και χρόνια κνίδωση αποτελούν συχνά σύνδρομα που προκαλούνται από μεγάλη ποικιλία εκλυτικών παραγόντων. Η κνίδωση διακρίνεται σε αυθόρμητη κνίδωση (οξεία ή χρόνια), σε κνίδωση από φυσικά αίτια (ψύχος, παρατεταμένη πίεση, θερμότητα, ήλιος), τεχνητή κνίδωση/δερμογραφισμός, αγγειοοίδημα από δονήσεις και σε άλλες μορφές κνιδώσεως (από νερό, χολινεργική, από επαφή, μετά από σωματική άσκηση).Το σιτευτικό κύτταρο είναι το κύτταρο-κλειδί για την αιτιοπαθογένεια της κνίδωσης. Η αποκοκκίωση τον σιτευτικών κυττάρων γίνεται:

α) μέσω μηχανισμού IgE εξαρτώμενου
β) μέσω μηχανισμού εξαρτώμενου από το συμπλήρωμα
γ) μέσω μηχανισμού IgG αυτoαντισωμάτων
δ) μέσω μη ανοσολογικού μηχανισμού.

Τα αίτια της κνίδωσης είναι πολλά, γι’ αυτό και ο καθορισμός και ο περιορισμός/διακοπή του αιτιολογικού παράγοντα (φάρμακα, τροφές, λοιμώξεις, κλπ.) είναι πρωταρχικός στην αντιμετώπισή της. Η1 αντιισταμινικά, κυρίως δεύτερης γενιάς, είναι θεραπεία εκλογής. Τα συστηματικά κορτικοστεροειδή, η κυκλοσπορίνη, η δίαιτα και η αποφυγή άγχους προτείνονται.

Είναι μια δερματοπάθεια που οφείλεται σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς παράγοντες. Συνήθως πλήττει τους εφήβους, γιατί τότε ξεκινά η παραγωγή των ανδρογόνων, τα οποία ρυθμίζουν τη λειτουργία των σμηγματογόνων αδένων και άρα την έκκριση σμήγματος, ενώ ανάμεσα στους υπόλοιπους εσωτερικούς παράγοντες, ο σημαντικότερος είναι η κληρονομικότητα. Όσον αφορά τους εξωτερικούς παράγοντες, εμφάνιση ακμής μπορεί να προκαλέσουν η αυξημένη υγρασία του περιβάλλοντος, κάποια φαρμακευτική αγωγή ή έκθεση σε χημικές ουσίες, αλλά και ακατάλληλες καλλυντικές συνθέσεις. Τρεις κυρίως είναι οι διαταραχές που οδηγούν στην εμφάνιση της ακμής:

η υπερσμηγματόρροια
η απόφραξη των πόρων των σμηγματογόνων αδένων από κερατίνη και σα συνέπεια αυτών ο εκσεσημασμένος πολλαπλασιασμός μικροβίων που κατοικούν στο δέρμα (κυρίως ευθύνεται το προπιοκυανικό βακτηρίδιο της ακμής)
η δημιουργία φλεγμονής.

Κλινικά λοιπόν, βλέπουμε αρχικά αυξημένη λιπαρότητα του δέρματος και μαύρα ή λευκά στίγματα (ανοιχτοί ή κλειστοί φαγέσωρες αντίστοιχα). Στο επόμενο στάδιο, παρατηρούμε κόκκινα σπυράκια με πύον (βλατιδοφλυκταινίδια) και σε πιο βαριά ακμή, με μεγαλύτερη φλεγμονή, βαθιά σπυριά που πονάνε (κύστες ή οζίδια). Ανάλογα με τις βλάβες που προεξάρχουν, η ακμή μπορεί να χαρακτηριστεί ως φαγεσωρική, βλατιδοφλυκταινώδης και οζιδιοκυστική. Ανάλογα δε με τον αριθμό των βλαβών που υπάρχουν ορίζεται ως ήπια, μέτρια ή σοβαρή. Η ακμή δεν παρουσιάζεται μόνο στο πρόσωπο, αλλά και στο ντεκολτέ, την πλάτη, τους ώμους και τον λαιμό. Τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά, παρατηρείται μετεφηβική ακμή, η οποία προσβάλλει κυρίως γυναίκες και ενοχοποιούνται ορμονικοί παράγοντες και ο σύγχρονος τρόπος ζωής (άγχος, μόλυνση του περιβάλλοντος, κακή διατροφή, υπερβολική ή ακατάλληλη χρήση καλλυντικών) . Τέλος, είναι συχνό το φαινόμενο ενήλικες γυναίκες να εμφανίζουν σπυράκια πριν από την έμμηνο ρύση. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι, αν όχι να εξαφανίσετε την ακμή (αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τύπο της), τουλάχιστον να την θέσετε υπό έλεγχο. Η έγκαιρη διάγνωση παίζει σημαντικό ρόλο, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που μένουν σημάδια, για αυτό καλό είναι να επισκέπτεσθε άμεσα τον δερματολόγο σας, ο οποίος θα σας προτείνει την κατάλληλη αγωγή.

α δερματόφυτα προσβάλλουν επιλεκτικά τους κερατινοποιημένους ιστούς, δηλαδή το δέρμα και τα νύχια. Απαιτείται άμεση αντιμετώπιση, ώστε να αποφύγουμε την επέκταση της λοίμωξης, αλλά και τη μετάδοσή της σε άλλα άτομα. Τα από του στόματος χορηγούμενα αντιμυκητιασικά είναι: η ιτρακοναζόλη, η φλουκοναζόλη, η τερμπιναφίνη και η γκριζεοφουλβίνη. Η Candida albicans αποτελεί τον κύριο αιτιολογικό παράγοντα των καντιντιάσεων. Οι κύριοι προδιαθεσικοί παράγοντες που ευνοούν την εμφάνιση καντιντιασικών λοιμώξεων είναι η ηλικία, η εγκυμοσύνη, η ανοσοκαταστολή, η διαβροχή, οι τεχνητές οδοντοστοιχίες, η τοπική περίκλειση, τα αντιβιοτικά, η σιδηροπενία και οι ορμονικές διαταραχές. Η ποικιλόχρους πιτυρίαση είναι μία χρόνια, επιπολής, υποτροπιάζουσα και συχνά ασυμπτωματική λοίμωξη της κεράτινης στιβάδας του δέρματος, που οφείλεται σε ζυμομύκητες του γένους Malassezia. Απαιτείται έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία με τοπικά ή συστηματικά αντιμυκητιασικά φάρμακα.

Η υπεριδρωσία είναι ο ιατρικός όρος που περιγράφει την υπερβολική, πέραν του φυσιολογικού εφίδρωση. Μπορεί να συμβαίνει όλο το χρόνο και να επηρεάζεται από συγκινησιακά ερεθίσματα. Ειδικά η ζέστη του καλοκαιριού, δημιουργεί πολλά προβλήματα που επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής μας. Φανταστείτε να λερώνονται τα ρούχα από τον ιδρώτα ή να είναι συνέχεια ιδρωμένο το πρόσωπό μας ή να νοτίζονται τα αντικείμενα που πιάνουμε με τα χέρια μας. Η θεραπεία με βοτουλινική τοξίνη είναι μια πολύ αποτελεσματική θεραπευτική προσέγγιση που βελτιώνει δραστικά την καθημερινότητά μας.

Το Μέλασμα είναι μια συχνή, επίκτητη διαταραχή της μελάγχρωσης του δέρματoς. Εμφανίζεται χαρακτηριστικά ως συμμετρικές, ακανόνιστες κηλίδες και πλάκες, με χρώμα ανοιχτό γκρι έως σκούρο καφέ. Εντοπίζεται σε φωτοεκτεθειμένες περιοχές του σώματος, κυρίως στο πρόσωπο. Προσβάλλει κυρίως γυναίκες με σκούρο τύπο δέρματος, στην εφηβεία ή σε μεγαλύτερη ηλικία. Αν και η ακριβής του παθογένεση δεν είναι γνωστή, η έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία θεωρείται ο πιο γνωστός αιτιολογικός παράγοντας. Η θεραπεία θα πρέπει να εξατομικεύεται, ανάλογα με τον τύπο του μελάσματος και τον ασθενή, και οι συνδυαστικές θεραπείες οδηγούν σε καλύτερα αποτελέσματα. Σημαντικές είναι οι οδηγίες αποφυγής των επιβαρυντικών παραγόντων και η ενημέρωση για το χρόνιο χαρακτήρα της νόσου και την ανάγκη θεραπείας συντήρησης.

Οι φαρμακευτικές δερματικές αντιδράσεις είναι ο συχνότερος τύπος ανεπιθύμητης ενέργειας από φάρμακα στους ενήλικες και στα παιδιά. Η πλειοψηφία των φαρμακευτικών δερματικών αντιδράσεων οφείλονται σε αντιβιοτικά, κυρίως πενικιλίνες και κεφαλοσπορίνες. Οι φαρμακευτικές δερματικές αντιδράσεις μπορεί να μιμηθούν κλινικά οποιαδήποτε δερματοπάθεια. Οι συχνότεροι τύποι είναι οι εξανθηματικές αντιδράσεις (ιλαροειδείς ή κηλιδοβλατιδώδεις, σε ποσοστό 75-95%) και η κνίδωση (5-6%).H αντιμετώπιση των φαρμακευτικών δερματικών αντιδράσεων επικεντρώνεται στη διακοπή του υπεύθυνου φαρμάκου. Η συμπτωματική θεραπεία, με αντικνησμώδεις παράγοντες και τοπικά κορτικοστεροειδή, μπορεί να είναι επιβοηθητική. Κάθε εξάνθημα, εμφανιζόμενο εντός δύο εβδομάδων από την έναρξη ενός φαρμάκου, θα πρέπει να περιλαμβάνει το «φαρμακευτικό εξάνθημα» στη διαφορική διάγνωση.

Οι ερπητικές λοιμώξεις, από τον απλό έρπητα, οφείλονται στους δυο διαφορετικούς τύπους του ιού HSV-1 και HSV-2, οι οποίοι προκαλούν τον επιχείλιο έρπητα και τον έρπητα γεννητικών οργάνων αντίστοιχα.Ο υποτροπιάζων απλός έρπητας εμφανίζεται συχνότερα στην περιοχή των χειλέων, το λιγότερο 3-4 φορές ετησίως, με φυσαλίδες, οι οποίες εντός 3-4 ημερών, εφελκιδοποιούνται και υποχωρούν εντός 8-9 ημερών, χωρίς να αφήνουν ουλή.
Σε συχνές υποτροπές, δίνουμε κατασταλτική θεραπεία, με ανθερπητικά φάρμακα, που διαρκεί τουλάχιστον 6 μήνες.

Ο ιός VZV ευθύνεται για την εμφάνιση της ανεμευλογιάς και του έρπητα ζωστήρα. Η ανεμευλογιά προκύπτει από την πρωτολοίμωξη και ο έρπητας ζωστήρας είναι το αποτέλεσμα της αναζωπύρωσης της λανθάνουσας λοίμωξης. Τα πρόδρομα συμπτώματα της εμφάνισης του εξανθήματος είναι τοπικό άλγος, αίσθημα καύσου, κνησμός και υπερευαισθησία στην περιοχή του προσβεβλημένου νευροτομίου, σε ποσοστό άνω του 90% των περιπτώσεων. Η συχνότερη επιπλοκή του έρπητα είναι η μεθερπητική νευραλγία. Απαιτείται άμεση διάγνωση και αντιμετώπιση για να προλάβουμε την επέκταση του εξανθήματος και τη μεθερπητική νευραλγία.